Her bir hasretliğin sonunda buluşurduk seninle
Bazen viyana da cafe central de kavuşurduk
Ben senin geldiğini görür ayağa kalkardım
Öyle gir gelişin olurdu ki hayran olurdum gelişine
Sarılırdık birbirimize kimseye aldırmadan
Gözlerimiz dolar da ağlamazdık o anda
Gözlerimiz başka bir şey görmezdi bizden başka
Hem biz konuşurduk hem gözlerimiz konuşurdu
Kahvemiz bittiğinde hasretlik te biterdi
Eve giderdik sevişirdik deliler gibi seninle
Hiçbir anımız boş geçmezdi seninle
Her öğün bir başka yerde yemek yerdik
Bratislava ya gider gezerdik bildik yerleri
Her gittiğimiz yerde iltifat ederlerdi bize
Birbirimize yakıştığımızı söylerlerdi
Nasıl oluyordu bilmem ama zaman çabuk geçerdi
Öyle bir geçerdi ki zaman hiç fark edemezdik
Ayrılık vakti gelirdi ve sen arabayla
Hava alanına götürürdün beni
Hiç sevmediğimi bilirdin veda etmeyi
Yine de sarılırdın güle güle derdin
Biliyor musun bir tek sendin bu hayatta
Veda ederken sarılıp kokladığım
Sen gözden kaybolana kadar sabredip
Sonrada ağladığım vedalardı
Özlüyorum seni cançiçeğim
20 Mayıs 2020 Çarşamba
